May sariling mundo lang kayo noon. May sarili kayong lengwahe na kayo lamang ang nakakaintindi. Hindi ninyo kailangan mag kwento o magsalita, isang tingen ninyo lamang sa isat-isa, alam niyo na ang sinasabi ng bawat isa. Naramdaman ninyo iyon noon. Alam ko hindi mo sinasadya maramdaman iyon ng bigla, sapagkat sa totoo lamang, alam mong gusto mo iliko ang panandaliang alaala. Nakakatuwa na lamang hindi ba?
Subalit eto patuloy mong niloloko at nililiko mo ang nakaraan sa kasalukuyan, Tapos na iyon. Yun ang realidad. Tama ka, Ngunit sa huli, maiintindihan mo na hindi mahalaga ang material na bagay sa buhay, Mararamdaman mo na mas masaya ung parehas kayo ng nararamdaman kahit ito'y pawang kalokohan sa iba. Diba sabi ng iba "there is no such thing as free lunch". Naniwala kayo doon. Hanggat napatunayan ninyong meron pala talagang libreng tanghalian. Natawa ka habang kmakain ng lechon. Libre ang tanghalian mo. Masarap diba. Mahusay.
Subalit eto patuloy mong niloloko at nililiko mo ang nakaraan sa kasalukuyan, Tapos na iyon. Yun ang realidad. Tama ka, Ngunit sa huli, maiintindihan mo na hindi mahalaga ang material na bagay sa buhay, Mararamdaman mo na mas masaya ung parehas kayo ng nararamdaman kahit ito'y pawang kalokohan sa iba. Diba sabi ng iba "there is no such thing as free lunch". Naniwala kayo doon. Hanggat napatunayan ninyong meron pala talagang libreng tanghalian. Natawa ka habang kmakain ng lechon. Libre ang tanghalian mo. Masarap diba. Mahusay.
No comments:
Post a Comment